Ευ Βαπορίζειν

Πολλοί από εμάς σπάμε το κεφάλι μας κάθε χρόνο προσπαθώντας να απόφασίσουμε που θα πάμε διακοπές το ερχόμενο καλοκαίρι. Τρόπος του λέγειν δηλαδή, γιατί ακολουθούμε το αλάνθαστο ελληνικό πρότυπο λήψης αποφάσεων, και εννιά μήνες κυοφορούμε την ιδέα και την κουβεντιάζουμε με τα φιλαράκια πίνοντας γκαιφέ, αλλά απόφαση παίρνουμε πάντα την τελευταία στιγμή. Αφού πάρουμε την ρημάδα την απόφαση για το πού, αντιλαμβανόμαστε ότι είναι αργά για δάκρυα αφού τα εισιτήρια και η διαθεσιμότητα των δωματίων δεν περιμένουν εμάς να τα καβατζώσουμε καθώς ο κόσμος τελικά δεν γυρίζει γύρω από την αφεντιά μας, αλλά υπάρχουν και άλλοι, πιο προνοητικοί που φρόντισαν να κάνουν κρατήσεις για φέτος μόλις τελείωσαν το δημοτικό. Εγκαίρως, δηλαδή.

Άσχετα από αν θα καταλήξουμε να κοιμόμαστε στο κουμάσι της κυρα-Φρόσως ή θα απλώνουμε την αρίδα μας κάθε βράδυ σε πιπουλένιο στρώμα, τις περισσότερες φορές επικεντρωνόμαστε στο μέρος και όχι στον τρόπο με τον οποίο θα φτάσουμε ως εκεί.

Δημιουργώντας μια λίστα με τα στοιχεία της φύσης, ακόμα και όσοι έβγαλαν το δημοτικό επειδή ο πατέρας τους έδινε μελιτζάνες από το μπαξέ στους δασκάλους εύκολα αντιλαμβάνονται πως τα στοιχεία αυτά είναι τρία. Παίρνουμε λοιπόν τα τρία, που είναι η στεριά, η θάλασσα και ο αέρας (την φωτιά την αφήνουμε απ έξω για ευνόητους λόγους), και περι ορέξεως κολοκυθοκιοφτές. Αεροπλάνο, αυτοκίνητο, λεωφορείο ή τραίνο, και πλοίο. Δεδομένου ότι οι καλοκαιρινές διακοπές συνδυάζονται πολλές φορές με νησί, και πάντα (για τους έχοντες σώας τας φρένας και τους συμπλέκτας) με θάλασσα, το πιο σχετικό από τα μέσα μεταφοράς, είναι το πλοίο. 

Αυτό είναι από μόνο του μια άλλη ιστορία. Πολλοί υποστηρίζουν, μεταξύ αυτών και ένας ποιητής που εκτός των άλλων είχε την τιμή να δώσει το όνομά του σε βαπόρι, πως σημασία έχει το ταξίδι και όχι πάντοτε ο προορισμός. Ότι θα φτάσουμε, αφού ξεκινήσαμε, είναι δεδομένο. Το πώς θα περάσουμε μέχρι να φτάσουμε, δεν είναι. Καθοριστικό ρόλο σε αυτό το πώς, παίζει η διάρκεια του ταξιδιού, που πάντα είναι μεγαλύτερη όταν ταξιδεύεις με βαπόρι. Οκ, το αεροπλάνο ξεπετάει την απόσταση σε χρόνο μηδέν, αλλά κάνει το ταξίδι να μοιάζει με γεύμα σε fast food. Το καλό φαγητό, από την άλλη πλευρά, το απολαμβάνεις σιγά σιγά. Αν φυσικά σε ενδιαφέρει η γεύση, και όχι απλά να γεμίσεις το στομάχι σου. 

Αυτό είναι που δίνει το βαπόρι στο ταξίδι. Γεύση. Ο απόπλους και μονό, είναι μια ολόκληρη τελετουργία, με βήματα που τηρούνται ευλαβικά, και όσοι έχουν βρεθεί κοντά σε γέφυρα πλοίου όταν λύνει κάβους ξέρουν τι εννοώ. Υπο τις διαταγές του καπετάνιου, που δίνει τα παραγγέλματα η πελώρια μεταλλική κατασκευή αφήνει την στεριά και σκίζοντας τα κύματα, φτάνει στην ανοιχτή θάλασσα. Εκεί, το μόνο που πιάνει το μάτι είναι νερό. Οι γλάροι ακολουθούν το πλοίο παίζοντας με τους επιβάτες και ίσως μερικά δελφίνια να κάνουν γυμναστικές επιδείξεις στο πλάι. Αν συναντηθούν δυο βαπόρια στην διαδρομή, χαιρετούν το ένα το άλλο σφυρίζοντας την μπουρού τους, το καθένα με τον δικό του διαφορετικό τόνο.  

Και πάνω στα καταστρώματα και μέσα στις καμπίνες, κόσμος πάει και έρχεται, βλέμματα συναντιούνται και σχέσεις αναπτύσσονται. Το τι θα γίνει εν πλώ, είναι θέμα δικό μας, όπως ακριβώς και στην στεριά. Μόνο που εδώ, βρίσκονται όλοι σε μια κιβωτό που κουβαλάει συναισθήματα έτοιμα να εκραγούν, μπολιασμένα με την προσμονή της άφιξης στο λιμάνι όπου θα περάσουμε όσο πιο όμορφα μπορούμε. Αυτή η προσμονή από μόνη της αρκεί για να μας κάνει να σκεφτόμαστε λίγο πιο ανάλαφρα, να είμαστε λίγο πιο ευαίσθητοι, και λίγο πιο ανοιχτοί σε προκλήσεις που υπο διαφορετικές συνθήκες θα μας προσπερνούσαν χωρίς να τις αντιληφθούμε.  

Αυτό κάνουν τα βαπόρια. Γράφουν την εισαγωγή και αφήνουν σε εμάς να αναπτύξουμε το κυρίως θέμα, για να συμπληρώσουν το κεφάλαιο του καλοκαιριού με τον επίλογο στην επιστροφή.