Έρως Αντικειμενικός

Όλοι έχουμε φετίχ. Μερικές φορές αφορούν καταστάσεις και συμπεριφορές, και άλλες αφορούν αντικείμενα…πόθου. Τα αποκτούμε μετά από λίγη ή πολλή προσπάθεια, τα φροντίζουμε ως ανιψιές οφθαλμού και δεν τα αποχωριζόμαστε ποτέ. Η τουλάχιστον έτσι νομίζουμε στην αρχή.

Καμιά φορά όμως, έρχεται εκείνη η ρημάδα η ώρα που το πνεύμα είναι πρόθυμο, αλλά η σάρξ ασθενής, και αρχίζουμε σιγά σιγά να επεξεργαζόμαστε την ιδέα του αποχωρισμού από το αγαπημένο μας αντικείμενο, το οποίο αν και άψυχο εμείς πολλές φορές το αντιμετωπίζουμε σαν έμψυχο. Χωρίς εκείνο να ξέρει το παραμικρό λοιπόν, υφαίνουμε τον ιστό της προδοσίας σιγά σιγά, και ανακουφιζόμαστε μόνο από την σκέψη «δεν γίνεται διαφορετικά», που επαναλαμβάνουμε ξανά και ξανά μέσα στο κεφάλι μας, μέχρι να την πιστέψουμε.

Σκεφτόμαστε τότε, πως για να βγούμε απ’ το δίλημμα προτού γίνει τρίλημμα (κάτι σαν την Λερναία Ύδρα είναι, μη νομίζετε) και αρχίσουμε να παίζουμε τρίλιζα με τις αποφάσεις και τένις με τα μπαλάκια μας, και τα μπαλάκια των φίλων μας που μας βοηθούν να αποφασίσουμε, πρέπει να διαλέξουμε και μετά να κάνουμε την σωστή κίνηση. Αφού αμφιταλαντευτούμε αρκετά, παίρνουμε την μεγάλη απόφαση, και λέμε «αυτό είναι το σωστό, αυτό πρέπει να κάνω». Και το δίνουμε.

Αμέσως μετά, ακολουθεί η μετάνοια, αλλά είναι αργά. «Τι μαλάκας ήμουνα», θα πούμε, αλλά το αγαπημένο μας μαραφέτι έχει ήδη αλλάξει χέρια, τα οποία πιθανότατα να συνάψουν μαζί του μια σχέση τόσο ερωτική όσο και η δική μας, αλλά ίσως δεν σκεφτούν ποτέ να το πασάρουν σε κάποιον άλλο, όπως κάναμε εμείς. Η αλήθεια είναι πως σχέσεις πάθους με αντικείμενα (όχι,δεν πρόκειται για δονητή, τόση ώρα!) δεν συνάπτει ο καθένας. Και εμείς που το κάναμε, πάει να πεί πως σίγουρα θα το ξανακάνουμε. Πάει το ένα, έρχεται το άλλο, γιατί ουσιαστικά πρόκειται για μια ανάγκη που προσπαθούμε να καλύψουμε. Μόλις λοιπόν ανακάμψουμε από το πρόβλημα που μας ανάγκασε να πάρουμε το διαζύγιο, το πρώτο πράγμα που μας καρφώνεται στο μυαλό είναι το τι θα ερωτευτούμε και θα αποκτήσουμε στην θέση του.  Άλλωστε, η μόνη διαφορά των ανδρών απο τα παιδιά, είναι η τιμή των παιχνιδιών τους.

Όλα αυτά που περάσαμε μαζί με το παλιό αντικείμενο-φετίχ μας, ανήκουν στο παρελθόν, όμως όλα αυτά που θα περάσουμε με το καινούριο, ακόμα δεν έχουν έρθει, και είναι σίγουρο πως θα είναι εξ ίσου όμορφα και θα μας χαρίσουν ακόμη περισσότερες, ίσως και καλύτερες αναμνήσεις για να έχουμε να νοσταλγούμε όταν γίνουμε σαν σταφίδες και πίνουμε χαμομήλι δίπλα στο τζάκι(αν υπάρχουν τότε ακόμα ξύλα για κάψιμο).