Η Γλώσσα του Χρώματος

Τί σχέση μπορεί άραγε να έχει ένα σώμα με την μουσική; Και τι σόι άρθρο είναι αυτο, που ξεκινάει με μια ερώτηση, που εκτός των άλλων, μοιάζει ηλίθια, και επιπροσθέτως προσπαθεί να μας κάνει να πιστέψουμε πως πλανάται στον αέρα η υπόννοια οτι στο τέλος θα μας την απαντήσει, και σα να μην έφταναν όλα αυτα, συνεχίζει και στην δεύτερη πρόταση με μιά ακόμη ερώτηση; Μα, είναι όλα θέμα μεταποίησης ενέργειας. Ποιάς ενέργειας; Εξαρτάται. Απο τί εξαρτάται; Απο την εξάρτηση.

Ενέργειες, υπάρχουν πολλές. Και μηχανές επίσης. Και τί είναι οι μηχανές, άν όχι συσκευές μεταποίησης ενέργειας; Κι όμως, αυτό ακριβώς είναι. Ο κινητήρας του αυτοκινήτου, για παράδειγμα, είναι μια μηχανη που σκοπό έχει να μετατρέψει την χημική ενέργεια σε κινηση. Κατα την διάρκεια βέβαια αυτής της διαδικασίας, αναγκαστικά παρουσιάζονται και απώλειες ενέργειας προς άλλες κατευθύνσεις, με την έννοια οτι ένα μέρος της ενέργειας, κατά την επεξεργασία της απο την μηχανή, μετατρέπεται αναγκαστικά σε θερμική, αλλά τί να κάνουμε τώρα, να πάμε κόντρα στην τριβή; 


Όχι βέβαια, γιατί άν το καλοσκεφτούμε, η τριβή παράγει κάποια θετικά αποτελέσματα για την μηχανή, όσο βέβαια αυτά είναι ελεγχόμενα, όπως την χρήση της θερμότητας που αυτή παράγει για την ζεστασιά των επιβατών του αυτοκινήτου, μέσω του καλοριφέρ. Αλλά και το σώμα, ώς μηχανή, χρησιμοποιεί την τριβή (με τρόπους που πολύ καλά γνωρίζουμε όλοι μας), για την ευεξία των "επιβατών" των σωματων. Άσε που στην περίπτωση των σωμάτων, και ειδικά των ανθρώπινων, τα θετικά αυτά αποτελέσματα απο την τριβή, στην πραγματικότητα δε χρειάζεται (και δεν πρέπει, προς πλήρη εκμετάλλευση της θερμικής αυτής ενέργειας) να είναι ελεγχόμενα.

Αλλά ας δούμε τα πράγματα λίγο πιό απλά. Και για να το κάνουμε αυτό, θα πάρουμε την πιό περίπλοκη μηχανή απο όλες. Το ανθρώπινο σώμα. Μιά μηχανή είναι κι αυτό, και δουλειά του είναι να μετατρέπει διάφορες μορφές ενέργειας σε διάφορες άλλες. Μετατρέπει, ας πούμε, την χημική ενέργεια μιας φασολάδας σε πορδική, η οποία χωρίζεται σε ανακουφιστική, ηχητική, οσφρητική αλλά και θερμική με τη χρήση ενός αναπτήρα, παράγοντας διάφορα αποτελέσματα, όχι πάντα ευχάριστα. Στην κατηγορία των ευχάριστων αποτελεσμάτων και διαδικασιών που προκαλούνται απο την μεταποίηση ενέργειας που εκτελεί το σώμα μας, συναντάμε και την μεταποίηση της ηχητικής ενέργειας σε κινητική. Αυτό, γίνεται μέσω των πολύ απλών μηχανισμών που έχουμε στην κεφάλα μας, και συγκεκριμένα στα πλάγια της. Των αυτιών μας.

Αυτά, υπο συγκεκριμένες συνθήκες, μπορούν να εκτελούν ρόλο πρώτης τάξεως μετατροπέων, μουσικής σε κίνηση, με δυό μεθόδους. Την διερμηνία, και την μετάφραση. Και στις δυο περιπτώσεις ο ηχος απο την μουσική που ακούμε εισέρχεται στο εσωτερικό του κρανίου μας, και ξαμολάει κάθε είδους ηλεκτροχημικές αντιδράσεις που τελικά προκαλούν κάποια κίνηση στο σώμα μας. Ο διαχωρισμός των δύο περιπτώσεων έγκειται στο γεγονός οτι μερικοί άνθρωποι μετατρέπουν τον ήχο σε κίνηση την ωρα που υπάρχει το ερέθισμα, δηλαδή την ώρα που ακούν την μουσική. Αυτός είναι ο διερμηνευτικός τρόπος. Κάποιοι άλλοι, αποθηκεύουν αυτή την ενέργεια για να την μετατρέψουν σε κίνηση μια άλη στιγμή, σε ανύποπτο για τους υπόλοιπους χώρο και χρόνο. Αυτός είναι ο μεταφραστικός τρόπος. Όλο αυτό το πράγμα μοιάζει λίγο με την διαφορά του φθορίζοντος με το φωσφορίζον φως. Το λευκό χρώμα, λαμποκοπάει κάτω απο φθορίζον φως, όπως είναι το black light, και αυτό το λαμποκόπημα παύει μόλις απομακρυνθεί η πηγή του φωτός. Τα φωσφορίζοντα χρώματα, αντίθετα, την ώρα που εκτίθενται στο ερέθισμα, μοιάζουν να μην κάνουν απολύτως τίποτα. Μόλις όμως εξαφανιστεί η πηγή του (οποιουδήποτε) φωτός, και βρεθούν σε ένα σκοτεινό περιβάλλον, λαμποκοπάνε σα πυγολαμπίδες. 

Έτσι λοιπόν, οι άνθρωποι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Σε αυτούς που χορεύουν, και σε αυτούς που κάθονται σα μπάστακες στη θέση τους, φαινομενικά αδιαφορώντας για την μουσικη. Οι χορεύοντες, χωρίζονται με την σειρά τους σε δύο υποκατηγορίες, σε αυτούς που χορεύουν καλά και σε αυτούς που χορεύουν σκατα. Οι χορεύοντες, είναι λογικό να παρουσιάζουν μεγαλύτερη ποικιλομορφία, ενώ η μή χορεύοντες είναι οι παρεξηγήσιμοι της υπόθεσης, καθώς ο παρατηρητής εύκολα θα υποθέσει οτι απλά, δεν περνάν καλα ή βαριούνται, η είναι ξενέρωτοι, οι καί τα τρία, ή και άλλα πολλά που δεν μπορώ να σκεφτώ αυτή την στιγμή, αλλα μπορούν εκείνοι. 

Οι χορεύοντες λοιπόν, που μετατρέπουν άμεσα την ηχητική ενέργεια σε κινητική, παρουσιάζουν τεράστια ποικιλία χορευτικών στύλ, που κάνει φανερή ακόμη και την παράπλευρη "απώλεια" της ενέργειας κατα την μετατροπή της. Ενώ το μεγαλύτερο ποσοστό του ήχου, της μουσικής ενέργειας, μετατρέπεται σε κινητική, ένα μέρος της μετατρέπεται σε θερμική, σε ιδρωτική, αλλα και σε...ομιλητική. Τα σώματα που χορεύουν, μιλούν χωρίς να το θέλουν. Η γλώσσα του σώματος παίρνει φωτιά, και τα χρώματα που οι χορευτές βλέπουν στους ήχους γίνονται εικόνες και κίνηση. Άλλος χορεύει παλινδρομικά, κουνώντας το σώμα του σα σούστα, κι άλλος σαν γρανάζι, κινούμενος σε κύκλους, η ακόμη και ανεμόμυλων υποβοηθούμενων απο τον μουσικό αίολο. Χορεύω σημαίνει εκφράζομαι, κι όχι απαραίτητα επειδή θέλω να με ακούσει κάποιος, αλλά επειδή απλά, θέλω να τα πώ. Και δεν έχει καμία σημασία εάν χορεύουν καλά ή όχι. Όλη αυτή η διαδικασία, είναι μιας πρώτης τάξεως εκτόνωση, που τις ευεργετικές της ωφέλειες απολαμβάνουν οι χορεύοντες με τρόπο που η μή χορεύοντες ποτέ δε θα μάθουν. 

Οι μή χορεύοντες, αυτοί οι φαινομενικά ξενέρωτοι που κάθονται ακίνητοι όταν οι υπόλοιποι παλινδρομούν ή κυκλίζουν, στην πραγματικότητα εκτελούν μια ακόμη πιο πολύπλοκη διεργασία μετατροπής της μουσικής ενέργειας σε κάτι άλλο. Ρουφούν τους ήχους, τους αποθηκεύουν, στέκονται ώς ακίνητοι παρατηρητές σε ένα λικνιζόμενο περιβάλλον, και αποτελούν τους δέκτες της "ομιλίας" που εκπέμπουν οι χορεύοντες χωρίς πολλές φορές να το καταλαβαίνουν, αντιλαμβάνονται αυτό του κρυφό νόημα που μόνο ο εξωτερικός παρατηρητής μπορεί να δεί, βλέπουν τις παλινδρομικές και τις κυκλικές κινήσεις, και έχουν μπροστά τους ένα θέαμα όπου μιλιούνται χίλιες γλώσσες που λέν το ίδιο πράγμα. Αποθηκεύουν αυτή την ηχοκινητική έκσταση στην μπαταρία του μυαλού τους υπο μορφή θετικής ενέργειας, και χωρίς σχεδόν καμία απώλεια μετατροπής, φωτίζουν κάποια σκοτεινά περιβάλλοντα όταν χρειαστεί το χρώμα εκεί που δέν υπάρχει.

Το σε ποιά κατηγορία θα ανήκει κανείς, εξαρτάται. Απο τί εξαρτάται; Απο την εξάρτηση. Γιατί και οι μέν, και οι δέ, είναι εξαρτημένοι. Κάποιοι δέν μπορούν άμα δε χορέψουν, θα σκάσουν. Κάποιοι δεν μπορούν άμα χορέψουν, θα χάσουν. Η μουσική, είναι ίσως η ασφαλέστερη μορφή εξάρτησης, αν όχι η ωραιότερη. Ο τρόπος με τον οποίο εκφραζόμαστε μέσα απο αυτήν, έχει τόσα χρώματα όσα μπορεί να έχει και η ζωή μας, αρκεί μόνο να ξέρουμε να τα ανακατεύουμε, για να μετατρέψουμε τα βασικά χρώματα στην αγαπημένη μας απόχρωση.