The Importance Of Being Earnest

Πού σκατά οδεύουμε; Όχι, όχι, μην σκιάζεσαι. Έτσι είναι. Μερικά πράγματα πρέπει να λέγονται με το όνομά τους. Και επειδή τις περισσότερες φορές είναι καλύτερα να σου βγει το όνομα παρά το επίθετο, ή κατ ουσίαν καλύτερα το μάτι παρά το όνομα, ας δεχτούμε πως τα σκατά είναι η καλύτερη λέξη που θα μπορούσε να χαρακτηρίσει ορισμένα, αναπόφευκτά κατά μερικούς, και απολύτως επιδεχόμενα ελιγμούς κατά κάποιους άλλους, πράγματα.

Το θέμα είναι αν θα τα λούζεσαι ή αν θα τα αποκρούεις. Το ζήτημα επίσης είναι πως στην περίπτωση τους, ισχύει ο χρυσός κανόνας της συγκαλυμμένης παρουσίασης. Δηλαδή, ότι λάμπει δεν είναι πάντοτε χρυσός. Μπερδεύτηκες, έ; Δεν πειράζει. Τουλάχιστον είναι ένα μπέρδεμα που το αντιλαμβάνεσαι. Άρα, δεν πρέπει να το φοβάσαι. Αντίθετα, έχεις άπειρους καλούς λόγους για να φοβάσαι τα μπερδέματα που δεν μπορείς να αντιληφθείς. Και τώρα θα μου πεις, τι διάολο δεν μπορώ να αντιληφθώ; Εμ, άμα μπορούσες να το αντιληφθείς, δεν θα την κάναμε την ρημάδα την κουβέντα…

Οι Κυριακές Των Παπουτσιών

Η Κυριακή, είναι για πολλούς μια αντιπαθητική μέρα. Για άλλους, η αγαπημένη τους. Γεγονός παραμένει, ότι πέρα από το υποκειμενικό, υπάρχει και το αντικειμενικό. Αντικειμενικά λοιπόν, η Κυριακή είναι στην άκρη της εβδομάδας. Για άλλους αποτελεί την αρχή της, για άλλους το τέλος. Αφού όμως η επόμενη μέρα λέγεται Δευτέρα, δηλαδή δεύτερη, έτσι η Κυριακή μπορεί να θεωρηθεί αντικειμενικά, η αρχή της εβδομάδας. Και, όπως η καλή μέρα φαίνεται από το πρωί, έτσι και η καλή εβδομάδα φαίνεται από την Κυριακή της. Δηλαδή από την αρχή.

Η αρχή, από την άλλη πλευρά, είναι κάτι που υπάρχει παντού. Και το παντού, αφού συμπεριλαμβάνει τα πάντα, συμπεριλαμβάνει και το σώμα μας. Εκεί, υπάρχει το δίλημμά που αφορά στο πού διάολο είναι η αρχή του. Σίγουρα, θα είναι σε μία από τις δύο άκρες του. Ή στο κεφάλι, ή στα πόδια. Επειδή όμως συνήθως, όταν κοιτάζουμε κάποιον ή κάποια, το βλέμμα μας πάει «από την κορυφή μέχρι τα νύχια», μπορούμε άνετα να θεωρήσουμε πως η αρχή είναι τα πόδια. Όπως λοιπόν η καλή μέρα φαίνεται από το πρωί και η καλή εβδομάδα από την Κυριακή, έτσι και ο άνθρωπος φαίνεται από τα πόδια του. Πιο σωστά, από τα παπούτσια.

Babel

Από τότε που στον ομώνυμο πύργο έγινε το σκηνικό με την πρώτη στην ιστορία (η την μυθολογία) γλωσσική διαφοροποίηση, έχουν περάσει χρόνια και ζαμάνια. Σήμερα οι αναρίθμητες διαφορετικές γλώσσες είναι κάτι το δεδομένο, όπως είναι επίσης δεδομένο να συμπαθούμε ή να αντιπαθούμε κάποιες από αυτές, να γνωρίζουμε ή να μην γνωρίζουμε 2-3 από αυτές, η μία, ή ούτε καλά-καλά την δική μας. Όπως και να χει το πράγμα, μια  οικειότητα την έχουμε με τις ξένες γλώσσες, και δεν εννοώ τις ζωντανές που χώνονται στο στόμα μας η κάνουν διάφορα άλλα πράγματα επάνω μας. Καλές είναι κι αυτές, αλλά εδώ μιλάμε για άλλο πράγμα.

Το ποια γλώσσα θα μιλάμε, εξαρτάται αποκλειστικά από το επίπεδο της μόρφωσής μας. Το ποια γλώσσα θα καταλαβαίνουμε, επίσης. Όμως το ποια γλώσσα θα ακούμε, είναι μια άλλη ιστορία. Γιατί είναι απολύτως φυσικό για ορισμένους να ακούν μια γλώσσα που δεν γνωρίζουν, και να την καταλαβαίνουν μια χαρά, επειδή από κάτω εμφανίζονται οι υπότιτλοι, όπως στις ταινίες.

Τα Φράγκα Ρεί

Το χρήμα είναι ένα υλικό, που το επιθυμούν πολλοί, το έχουν λίγοι, και περνάει από τα χέρια όλων, χωρίς να μπορούν τις περισσότερες φορές να το κρατήσουν. Λένε ότι χαρίζει ευτυχία το ίδιο εύκολα που χαρίζει και δυστυχία, και πως έχει ένα περίεργο χαρακτηριστικό γνώρισμα: δεν υπακούει στον νόμο του κορεσμού, γιατί όσο περισσότερο έχεις, τόσο περισσότερο θέλεις, και όσο περισσότερο αποκτάς, τόσο πιο αδίστακτος γίνεσαι για να καταφέρεις να το πολλαπλασιάσεις.

Μεταξύ Ορόφων

Στην πολυκατοικία όπου μεγάλωσα είχαμε κι ένα ασανσέρ. Είχαμε δηλαδή πολλά πράγματα, αλλα είχαμε πρωτίστως και ασανσέρ. Όχι απο κείνα τα εξαντρίκ, με τις αυτόματες πόρτες και τα γυαλιστερά ίνοξ, με τα πλακάκια στο πάτωμα και τα προβολάκια στο ταβάνι, και τα κουμπιά τα αυτόματα που σε κάνουν να νομίζεις πως κάθονται και σκέφτονται που θες να πάς όσο κρατάει ο χρόνος που πάτησες το κουμπί μέχρι που ακούγεται το κλούκ και ξεκινάνε. Το δικό μας ασανσέρ δέ σκεφτόταν. Το δικό μας ασανσέρ τα είχε σκεφτεί όλα απο πρίν. Απλά, αποφάσιζε.

Ήταν ένα πολύ αποφασιστικό ασανσέρ. Με το που πατούσες το κουμπί, ακουγόταν ένας ήχος σαν σφυρί σε έδρα δημοπρασίας, απο κάπου ψηλά και βαθιά,  και ο όροφος που κέρδιζε ήταν πιά ο προορισμός σου. Μύριζε ξύλο που έχει ποτίσει γράσσο, ή γράσσο που έχει ποτίσει ξύλο, και ήταν εντυπωσιακά αθόρυβο για την ηλικία του, αν εξαιρέσουμε την στιγμή που ξεκινούσε. Έμοιαζε με το σκρίνιο της κυρίας Μέλπως που έμενε στον τελευταίο όροφο, όλο τζαμάκια και σκαλισμένα ξύλα, κι είχε περισσότερη πλάκα γιατί στο σκρίνιο της κυρίας Μέλπως δέν είχα μπεί ποτέ, ενώ στο ασανσέρ μπορούσα να μπαίνω όποτε ήθελα. Κι όχι μόνο να μπαίνω, αλλά να με πηγαίνει και βόλτες πάνω κάτω.