Ταξίδι Στα Κύθηρα

Η καθημερινότητα είναι κάτι από το οποίο όλοι κάποια στιγμή, θέλουμε να ξεφύγουμε. Δεν έχει σημασία αν είναι ευχάριστη η δυσάρεστη, ενδιαφέρουσα ή βαρετή, όμορφη ή άσχημη. Και μόνο το γεγονός ότι είναι κάτι που επαναλαμβάνεται συνεχώς, μας πρήζει σιγά σιγά τα ούμπαλα. Για να τα ξεπρήξουμε, υπάρχουν πολλοί τρόποι, αλλά ο πιο συνηθισμένος είναι να δοκιμάσουμε να αλλάξουμε παραστάσεις. Να κάνουμε ένα ταξίδι, με το μυαλό ή το σώμα.

Ευ Βαπορίζειν

Πολλοί από εμάς σπάμε το κεφάλι μας κάθε χρόνο προσπαθώντας να απόφασίσουμε που θα πάμε διακοπές το ερχόμενο καλοκαίρι. Τρόπος του λέγειν δηλαδή, γιατί ακολουθούμε το αλάνθαστο ελληνικό πρότυπο λήψης αποφάσεων, και εννιά μήνες κυοφορούμε την ιδέα και την κουβεντιάζουμε με τα φιλαράκια πίνοντας γκαιφέ, αλλά απόφαση παίρνουμε πάντα την τελευταία στιγμή. Αφού πάρουμε την ρημάδα την απόφαση για το πού, αντιλαμβανόμαστε ότι είναι αργά για δάκρυα αφού τα εισιτήρια και η διαθεσιμότητα των δωματίων δεν περιμένουν εμάς να τα καβατζώσουμε καθώς ο κόσμος τελικά δεν γυρίζει γύρω από την αφεντιά μας, αλλά υπάρχουν και άλλοι, πιο προνοητικοί που φρόντισαν να κάνουν κρατήσεις για φέτος μόλις τελείωσαν το δημοτικό. Εγκαίρως, δηλαδή.

Άσχετα από αν θα καταλήξουμε να κοιμόμαστε στο κουμάσι της κυρα-Φρόσως ή θα απλώνουμε την αρίδα μας κάθε βράδυ σε πιπουλένιο στρώμα, τις περισσότερες φορές επικεντρωνόμαστε στο μέρος και όχι στον τρόπο με τον οποίο θα φτάσουμε ως εκεί.

Camping Diem

Καθώς η γή σβουρίζεται περί του άξονά της, και κάνει πιρουέτες πέριξ του ήλιου, εκείνος την κοιτάει και σκέφτεται «So, you think you can dance». Από τις πολλές περιστροφές ζαλίζεται και όσο πλησιάζουμε προς το καλοκαίρι πλησιάζει τον ήλιο όλο και περισσότερο. Το κοντοζύγιασμα αυτό έχει ως αποτέλεσμα, εκτός από την αύξηση της θερμοκρασίας, την μεταβολή των ρεκλοειδών μαγνητικών πεδίων και την αύξηση των αντιδιαβαστικών κυμάτων στο μυαλό των ανθρώπων κάτω των 25 ετών (άντε και λίγο παραπάνω). Η προσοχή και η αυτοσυγκέντρωση πάνε περίπατο και τις διαδέχεται ο προγραμματισμός των καλοκαιρινών διακοπών. Οι επιλογές είναι άπειρες για το που θα πάμε, με τι θα πάμε, πόσο θα καθίσουμε, πόσο θα ήμαστε όρθιοι, πόσο θα γαργαλήσουμε, πώς θα περάσουμε, αν τελικά θα γυρίσουμε, και περιορίζεται μόνο από το πόσα λεφτά έχουμε, καθώς όπως έλεγε και ο Αϊνστάιν ο χρόνος, όπως όλα τα πράγματα, είναι σχετικός.

Ξέρω Τι Θέλετε Φέτος Το Καλοκαίρι

Τα λουλούδια έχουν ήδη αρχίσει τις γυμναστικές επιδείξεις, τα πουλάκια ξελαρυγγιάζονται απ’ το πρωί ως το βράδυ και ο μελισσούλος βολοδέρνει δεξιά και αριστερά γυρεύοντας την μελισσούλα για να της δείξει πως το αποστάζουνε το μέλι. Ο ήλιος γυαλίζει την μασέλα του γιατί σε λίγο καιρό θα αρχίσει να μας δείχνει τα σουβλερά του δόντια και το φεγγάρι γυαλίζει την καράφλα του, γιατί όσο πλησιάζουμε στο καλοκαίρι θα φαίνεται όλο και μεγαλύτερη. Αυτό που άρχισε να γυαλίζει και να αστραφτοκοπάει περισσότερο από όλα όμως, είναι το μάτι μας, γιατί όταν όλα γύρω μας οργιάζουν, εμείς δεν μπορούμε να κολυμπάμε αντίθετα στο ρεύμα.

Ακριβώς κάτι σαν ρεύμα μας χτυπάει αυτή την εποχή, καθώς τα μυαλά μας τελειώνουν την πρόπλυση και μπαίνουν στο πρόγραμμα «Που θα πάω φέτος το καλοκαίρι», και ας έχουμε ακόμα κάμποσο καιρό μέχρι την έναρξη των διακοπων μας. Αυτή την λεπτομέρεια την προσπερνάμε σαν zastava στον ανήφορο, γιατί στον ορίζοντα βλέπουμε ακρογιαλιές και αστέρια. Οι μέρες μακραίνουν, και επειδή όταν κάποια πράγματα επιμηκύνονται, κανείς δεν μπορεί να κρατηθεί εύκολα, το σώμα βρίσκεται στο πεζοδρόμιο και το μυαλό στο αεροδρόμιο, στο λιμάνι ή σε οποιοδήποτε άλλο μέρος έχει το προνόμιο να ονομάζεται αφετηρία.

Μέρες Αργίας

Αργία τέχνας κατεργάζεται, αλλά και αργία μήτηρ πάσης κακίας, έλεγαν οι αρχαίοι ημών προτέτοιοι. Για να το έλεγαν, κάτι θα ήξεραν, αλλά είναι φανερό πως εδώ υπάρχει μια αντίθεση. Ή η τέχνη είναι κακή, ή η αργία είναι συγγενής της τέχνης, και συγκεκριμένα μαμά της.

Όπως και να έχει το πράγμα, άσχετα από κληρονομικά και τελωνειακά θέματα, ή αργία φαίνεται να είναι παραγωγική. Ένα το κρατούμενο. Το θέμα είναι, ότι σύμφωνα με τους παρατηρηθέντες μέχρι τώρα νόμους της αναπαραγωγής, εκτός από τα ερμαφρόδιτα, τα υπόλοιπα αποτέτοια, για να αναπαραχθούν χρειάζονται και ένα άλλο αποτέτοιο, το οποίο θα προβεί σε μία πράξη τόσο συγκεκριμένη όσο και απολαυστική, προκειμένου να υπάρξει η αναπαραγωγή και όχι απλά παλινδρομική κίνηση χείρας επί καθέτου άξονος συνεχώς αυξανόμενη και εκπέμπουσα υδάτινα βλήματα επί φανταστικού στόχου. Ποιος λοιπόν κάνει την αργία αναπαραγωγική; Δύο τα κρατούμενα.

Η Γλώσσα του Χρώματος

Τί σχέση μπορεί άραγε να έχει ένα σώμα με την μουσική; Και τι σόι άρθρο είναι αυτο, που ξεκινάει με μια ερώτηση, που εκτός των άλλων, μοιάζει ηλίθια, και επιπροσθέτως προσπαθεί να μας κάνει να πιστέψουμε πως πλανάται στον αέρα η υπόννοια οτι στο τέλος θα μας την απαντήσει, και σα να μην έφταναν όλα αυτα, συνεχίζει και στην δεύτερη πρόταση με μιά ακόμη ερώτηση; Μα, είναι όλα θέμα μεταποίησης ενέργειας. Ποιάς ενέργειας; Εξαρτάται. Απο τί εξαρτάται; Απο την εξάρτηση.

Ενέργειες, υπάρχουν πολλές. Και μηχανές επίσης. Και τί είναι οι μηχανές, άν όχι συσκευές μεταποίησης ενέργειας; Κι όμως, αυτό ακριβώς είναι. Ο κινητήρας του αυτοκινήτου, για παράδειγμα, είναι μια μηχανη που σκοπό έχει να μετατρέψει την χημική ενέργεια σε κινηση. Κατα την διάρκεια βέβαια αυτής της διαδικασίας, αναγκαστικά παρουσιάζονται και απώλειες ενέργειας προς άλλες κατευθύνσεις, με την έννοια οτι ένα μέρος της ενέργειας, κατά την επεξεργασία της απο την μηχανή, μετατρέπεται αναγκαστικά σε θερμική, αλλά τί να κάνουμε τώρα, να πάμε κόντρα στην τριβή; 

Έρως Αντικειμενικός

Όλοι έχουμε φετίχ. Μερικές φορές αφορούν καταστάσεις και συμπεριφορές, και άλλες αφορούν αντικείμενα…πόθου. Τα αποκτούμε μετά από λίγη ή πολλή προσπάθεια, τα φροντίζουμε ως ανιψιές οφθαλμού και δεν τα αποχωριζόμαστε ποτέ. Η τουλάχιστον έτσι νομίζουμε στην αρχή.

Καμιά φορά όμως, έρχεται εκείνη η ρημάδα η ώρα που το πνεύμα είναι πρόθυμο, αλλά η σάρξ ασθενής, και αρχίζουμε σιγά σιγά να επεξεργαζόμαστε την ιδέα του αποχωρισμού από το αγαπημένο μας αντικείμενο, το οποίο αν και άψυχο εμείς πολλές φορές το αντιμετωπίζουμε σαν έμψυχο. Χωρίς εκείνο να ξέρει το παραμικρό λοιπόν, υφαίνουμε τον ιστό της προδοσίας σιγά σιγά, και ανακουφιζόμαστε μόνο από την σκέψη «δεν γίνεται διαφορετικά», που επαναλαμβάνουμε ξανά και ξανά μέσα στο κεφάλι μας, μέχρι να την πιστέψουμε.

The Importance Of Being Earnest

Πού σκατά οδεύουμε; Όχι, όχι, μην σκιάζεσαι. Έτσι είναι. Μερικά πράγματα πρέπει να λέγονται με το όνομά τους. Και επειδή τις περισσότερες φορές είναι καλύτερα να σου βγει το όνομα παρά το επίθετο, ή κατ ουσίαν καλύτερα το μάτι παρά το όνομα, ας δεχτούμε πως τα σκατά είναι η καλύτερη λέξη που θα μπορούσε να χαρακτηρίσει ορισμένα, αναπόφευκτά κατά μερικούς, και απολύτως επιδεχόμενα ελιγμούς κατά κάποιους άλλους, πράγματα.

Το θέμα είναι αν θα τα λούζεσαι ή αν θα τα αποκρούεις. Το ζήτημα επίσης είναι πως στην περίπτωση τους, ισχύει ο χρυσός κανόνας της συγκαλυμμένης παρουσίασης. Δηλαδή, ότι λάμπει δεν είναι πάντοτε χρυσός. Μπερδεύτηκες, έ; Δεν πειράζει. Τουλάχιστον είναι ένα μπέρδεμα που το αντιλαμβάνεσαι. Άρα, δεν πρέπει να το φοβάσαι. Αντίθετα, έχεις άπειρους καλούς λόγους για να φοβάσαι τα μπερδέματα που δεν μπορείς να αντιληφθείς. Και τώρα θα μου πεις, τι διάολο δεν μπορώ να αντιληφθώ; Εμ, άμα μπορούσες να το αντιληφθείς, δεν θα την κάναμε την ρημάδα την κουβέντα…

Οι Κυριακές Των Παπουτσιών

Η Κυριακή, είναι για πολλούς μια αντιπαθητική μέρα. Για άλλους, η αγαπημένη τους. Γεγονός παραμένει, ότι πέρα από το υποκειμενικό, υπάρχει και το αντικειμενικό. Αντικειμενικά λοιπόν, η Κυριακή είναι στην άκρη της εβδομάδας. Για άλλους αποτελεί την αρχή της, για άλλους το τέλος. Αφού όμως η επόμενη μέρα λέγεται Δευτέρα, δηλαδή δεύτερη, έτσι η Κυριακή μπορεί να θεωρηθεί αντικειμενικά, η αρχή της εβδομάδας. Και, όπως η καλή μέρα φαίνεται από το πρωί, έτσι και η καλή εβδομάδα φαίνεται από την Κυριακή της. Δηλαδή από την αρχή.

Η αρχή, από την άλλη πλευρά, είναι κάτι που υπάρχει παντού. Και το παντού, αφού συμπεριλαμβάνει τα πάντα, συμπεριλαμβάνει και το σώμα μας. Εκεί, υπάρχει το δίλημμά που αφορά στο πού διάολο είναι η αρχή του. Σίγουρα, θα είναι σε μία από τις δύο άκρες του. Ή στο κεφάλι, ή στα πόδια. Επειδή όμως συνήθως, όταν κοιτάζουμε κάποιον ή κάποια, το βλέμμα μας πάει «από την κορυφή μέχρι τα νύχια», μπορούμε άνετα να θεωρήσουμε πως η αρχή είναι τα πόδια. Όπως λοιπόν η καλή μέρα φαίνεται από το πρωί και η καλή εβδομάδα από την Κυριακή, έτσι και ο άνθρωπος φαίνεται από τα πόδια του. Πιο σωστά, από τα παπούτσια.

Babel

Από τότε που στον ομώνυμο πύργο έγινε το σκηνικό με την πρώτη στην ιστορία (η την μυθολογία) γλωσσική διαφοροποίηση, έχουν περάσει χρόνια και ζαμάνια. Σήμερα οι αναρίθμητες διαφορετικές γλώσσες είναι κάτι το δεδομένο, όπως είναι επίσης δεδομένο να συμπαθούμε ή να αντιπαθούμε κάποιες από αυτές, να γνωρίζουμε ή να μην γνωρίζουμε 2-3 από αυτές, η μία, ή ούτε καλά-καλά την δική μας. Όπως και να χει το πράγμα, μια  οικειότητα την έχουμε με τις ξένες γλώσσες, και δεν εννοώ τις ζωντανές που χώνονται στο στόμα μας η κάνουν διάφορα άλλα πράγματα επάνω μας. Καλές είναι κι αυτές, αλλά εδώ μιλάμε για άλλο πράγμα.

Το ποια γλώσσα θα μιλάμε, εξαρτάται αποκλειστικά από το επίπεδο της μόρφωσής μας. Το ποια γλώσσα θα καταλαβαίνουμε, επίσης. Όμως το ποια γλώσσα θα ακούμε, είναι μια άλλη ιστορία. Γιατί είναι απολύτως φυσικό για ορισμένους να ακούν μια γλώσσα που δεν γνωρίζουν, και να την καταλαβαίνουν μια χαρά, επειδή από κάτω εμφανίζονται οι υπότιτλοι, όπως στις ταινίες.

Τα Φράγκα Ρεί

Το χρήμα είναι ένα υλικό, που το επιθυμούν πολλοί, το έχουν λίγοι, και περνάει από τα χέρια όλων, χωρίς να μπορούν τις περισσότερες φορές να το κρατήσουν. Λένε ότι χαρίζει ευτυχία το ίδιο εύκολα που χαρίζει και δυστυχία, και πως έχει ένα περίεργο χαρακτηριστικό γνώρισμα: δεν υπακούει στον νόμο του κορεσμού, γιατί όσο περισσότερο έχεις, τόσο περισσότερο θέλεις, και όσο περισσότερο αποκτάς, τόσο πιο αδίστακτος γίνεσαι για να καταφέρεις να το πολλαπλασιάσεις.

Μεταξύ Ορόφων

Στην πολυκατοικία όπου μεγάλωσα είχαμε κι ένα ασανσέρ. Είχαμε δηλαδή πολλά πράγματα, αλλα είχαμε πρωτίστως και ασανσέρ. Όχι απο κείνα τα εξαντρίκ, με τις αυτόματες πόρτες και τα γυαλιστερά ίνοξ, με τα πλακάκια στο πάτωμα και τα προβολάκια στο ταβάνι, και τα κουμπιά τα αυτόματα που σε κάνουν να νομίζεις πως κάθονται και σκέφτονται που θες να πάς όσο κρατάει ο χρόνος που πάτησες το κουμπί μέχρι που ακούγεται το κλούκ και ξεκινάνε. Το δικό μας ασανσέρ δέ σκεφτόταν. Το δικό μας ασανσέρ τα είχε σκεφτεί όλα απο πρίν. Απλά, αποφάσιζε.

Ήταν ένα πολύ αποφασιστικό ασανσέρ. Με το που πατούσες το κουμπί, ακουγόταν ένας ήχος σαν σφυρί σε έδρα δημοπρασίας, απο κάπου ψηλά και βαθιά,  και ο όροφος που κέρδιζε ήταν πιά ο προορισμός σου. Μύριζε ξύλο που έχει ποτίσει γράσσο, ή γράσσο που έχει ποτίσει ξύλο, και ήταν εντυπωσιακά αθόρυβο για την ηλικία του, αν εξαιρέσουμε την στιγμή που ξεκινούσε. Έμοιαζε με το σκρίνιο της κυρίας Μέλπως που έμενε στον τελευταίο όροφο, όλο τζαμάκια και σκαλισμένα ξύλα, κι είχε περισσότερη πλάκα γιατί στο σκρίνιο της κυρίας Μέλπως δέν είχα μπεί ποτέ, ενώ στο ασανσέρ μπορούσα να μπαίνω όποτε ήθελα. Κι όχι μόνο να μπαίνω, αλλά να με πηγαίνει και βόλτες πάνω κάτω.