Η Απλή Μέθοδος Των Τριών

Υπάρχουν στιγμές που νομίζεις πως όλα είναι εναντίον σου. Ο καφές έχει τελειώσει, το μπλουζάκι που άπλωσες χθες για να φορέσεις το πρωί έχει πέσει από την απλώστρα πάνω στο ζουμί από το χυμένο τουρσί που είχες στο μπαλκόνι, και το έχει κουτσουλήσει πελαργός (αυτά κι αν κουτσουλάν!), το κινητό δεν έχει μονάδες και όλοι οι φίλοι σου λείπουν για το τριήμερο.

Και εκεί που λες πως θα ήταν καλή ιδέα να πέσεις λίγο από το μπαλκόνι και μετά να ξεπαγώσεις το κοτόπουλο για να φας το μεσημέρι, ανοίγοντας την μπαλκονόπορτα βλέπεις στο απέναντι κτίριο ένα ανοιχτό παράθυρο, και μέσα ένα θανατηφόρο έως ικανό να προκαλέσει σοβαρό τραυματισμό, κορμί που ετοιμάζεται για να βγει έξω. Και τίθεται το ερώτημα, αν θα εξακολουθήσεις να μιζεριάζεις καταριόντας την μοίρα σου, ή τα λιγοστά παιχνιδιάρικα κύτταρα που έχουν απομείνει στο σώμα σου πάρουν αμπάριζα τα υπόλοιπα μαμούχαλα και παράγουν αρκετές χημικές ουσίες για να βγεις από τον λήθαργο της απογοήτευσης.

Αν συμβεί το δεύτερο, έχεις κάνει ήδη το πρώτο βήμα: Εντοπισμός. Το δεύτερο είναι αρκετά εύκολο να ακολουθήσει, αφού ο εγκέφαλος έχει ήδη κάνει restart και η διάθεση βελτιώνεται αισθητά, όπως συμβαίνει σε όλες τις περιπτώσεις όπου υπάρχει κάτι για να διεκδικηθεί. Ήρθε η ώρα της: απόφασης για δράση. Επιμένεις να κοιτάζεις αδιάκριτα στο απέναντι παράθυρο, με το χαμόγελο της αποφασιστικής αισιοδοξίας κολλημένο άθελά σου στην μάπα σου. Σε βλέπει, στην αρχή αδιαφορεί και εξαφανίζεται από το οπτικό σου πεδίο. Και εκεί που δεν το περιμένεις, ξαναεμφανίζεται και σου χαμογελά.

Ακόμα και αν δεν σου κάνει νόημα κουνώντας ένα ποτήρι και το μίξερ του φραπέ, ακόμα και αν δεν γράψει στο τζάμι τον όροφο της/του και το όνομα στο κουδούνι, οι προοπτικές σου για το υπόλοιπο της ημέρας έχουν αλλάξει πλέον εντελώς: Δράση.

Μερικές φορές τα δυσάρεστα σκηνικά, ή απλώς τα πράγματα που μας σπάνε τα νεύρα φαίνεται να υπάρχουν για το καλύτερο αποτέλεσμα που σχεδόν πάντα, κρύβεται από πίσω τους. Αρκεί να πάρουμε χαμπάρι ότι είναι στο χέρι μας να φέρουμε τούμπα τις καταστάσεις.